Bugünün tutumu ‘’Anda Kalabilmek’’ Bence Mindfulness’ın en temel ve en zorlanılan tutumu. Şimdide, yaşadığımız anda kalabilmek emek istiyor :)
Bana anda kalmayı Dino öğretti. En farkında ve anda yaşayan canlılar hayvanlar aslında. Her sabah yürüyüşe çıkıyoruz. O her çıktığımızda bastığı çimeni kokluyor, havayı kokluyor, arada bir kafasını kaldırıp bana bakıyor, yeni sokaklar keşfetmeye çalışıyor. Ben de onunla gezerken, döndüğümde yazacağım maili, yapacağım ödemeyi, danışanıma geçeceğim menüyü, WhatsApp kızlar grubunda yazışılanları veya dün kızdığım konuyu düşünüyorum. Sonra onu evde bırakıp dışarı çıktığımda onu özlüyorum. Peki Dino yanımdayken, beraberken neden o anın keyfini çıkartmıyorum? İlk anda kalma çalışmalarım böyle başlamıştı.
İnsan zihni olarak devamlı ya geçmişteyiz, ya gelecekte. Olayları hoşa giden veya gitmeyen diye etiketleyip genellikle onları hatırlıyoruz. Nötr/günlük olanları farketmiyoruz bile. Şu anda yaşadığımız ana yazık değil mi :) Onu niye yok sayıyoruz?
Yapılan bir araştırmaya göre zihnimiz fiziki olarak bulunduğumuz yerde değilse genellikle duygu durumumuz negatif oluyor. Örneğin yemek yerken tv seyretmek, diş fırçalarken ne giyeceğimizi düşünmek, yürüyüş yaparken ofiste olanları düşünmek gibi. Halbuki o anda onları düşünmek bize hiçbir fayda sağlamıyor. Kaçımız araba kullanırken, metroya yürürken geçtiği yolun farkında? Aslında zihnin işi düşünce üretmek ve uçmak. Bu normal. Ne kadar çok uçarsa onu farkedip, olduğumuz ana geri döndürmek bizi daha da güçlendiriyor. Spor salonunda kaldırdığımız ağırlıkları arttırmak gibi. Ağırlıklar arttıkça bedenimiz de güçleniyor. Zihnimiz için de aynısı geçerli. ‘’Ben yapamıyorum, kafamdan aynı anda bin tane düşünce geçiyor’’ diyorsanız anda kalma çalışmaları tam size göre. Yakında güçleneceksiniz demektir :) Ben de öyleydim ve hala da zihnim hep uçuşur ama artık buna dikkat etmek için çaba harcıyorum. ''Sen çok dolaştın, gel biraz dizimin dibinde otur'' diyorum. Niyetimiz, zihnimizin ‘’andan’’ uçtuğunu her farkettiğimizde onu şimdiki ana geri çağırmak. Hayat sadece yaşadığımız andan ibaret aslında. Geçmiş ve gelecekle uğraşırken yaşadığımız anı devamlı ıskalıyoruz. Halbuki yaşanan bir salisenin bile tekrarı yok.
Siz de zihninizi buraya davet etmeyi denemeye başlamak ister misiniz :)
Ekleme 03/11/2019
Yukarida “anda kalmayi” anlatmistim. Cok soru geldi. “Iyi hos ama nasil anda kalacagiz” diye. 3. tutuma gecmeden, konu hazir tazeyken bunu anlatmak istedim. O kadar basit ki aslinda :) Merak etmeyin, hepimiz anda kalicaz 😃
Dun beni biraz sinirlendiren ve uzen bir olay olmustu. Bugun konu gecti ama yolda gelirken bir farkettim ki, dunku olayi kafamda ceviriyorum (bakiniz gecmisteyim) ve sonra ustune “soyle olur, boyle olur, soyle olursa bu hafta sunu yaparim, boyle olursa bunu yaparim” diye dusunuyorum (bakiniz gelecekteyim) Olmus icin yapacak bir sey yok. Gelecek icin oyle olup olmayacagini bilmedigim bir sey icin gereksiz kaygi yapiyorum ve duygu durumum mutsuz..Bunu gun icinde defalarca hepimiz yasiyoruz cunku zihin genellikle olumsuz anilari kaydediyor. Ileride tekrar olursa onlem almak icin. Bir nevi hayatta kalmak icin..
Bunu farketmemle hemen ana dondum. Neden gecmis ve olmamis seyler icin mutsuz oluyordum ki? O anda 3.5 saatlik eve donus yolculugum bitmek uzere, ayagima igne gibi batan ayakkabilardan kurtulmak uzereydim ve bunlar icin mutlu olmam lazimdi.
Ana nasil donuyoruz peki? Cok kolay. Her zaman bizimle olan, her giris cikisinda bize yeni hayat veren nefesimizi takip ederek. Boyle kayboldugunuzu hissettiginiz anlarda hemen nefesinize odaklanin. Her nefes aldiginizda vucudunuzda olusan hareketi takip edin. Yukselen gogsunuzu, sisen karninizi, burnunuzdan gecen havanin sicakligini veya soguklugunu. Bir sure nefesinizi takip ettiginizde bu sizi ana getirecektir.
Nefes her zaman sizinle oldugu icin ozel bir sey aramaniza, bakmaniza gerek yok. Ben PTT sirasinda, toplu tasimada, sokakta yururken, her an her yerde yapabiliyorum. Kimse anlamaz :) hele bir de gozumde gunes gozlugu varsa 😎 kimse anlamaz ama siz, kafanizda devamli donen o dusunceden ve onun size biraktigi duygudan hemen siyrilmis olursunuz.
Tabii nefesi takip ederken de zihniniz dagilabilir. O da normal. Bunu farketmek bile bir pratik. Dun demistim ya, ne kadar dagilirsak, ne kadar geri gelirsek o kadar guclenecegiz 😍
Yarin 3. tutumla devam edicem :)